สมัยก่อน มีศัพท์เรียกเครื่องแกงต่างๆว่า “เครื่องปรุง”
เครื่องปรุงหมายถึง พริกแกงทุกสูตร แดง เขียว เหนือ กลาง ใต้ เป็นเครื่องเทศที่เอามาตำละเอียด เก็บใว้ใช้ได้นาน

ส่วนพริกขิง เป็นคำที่ใช้เรียก ผัดพริกแกงแดงในสมัยนั้น

บันทึกจากตำรากับข้าวเล่มแรกของไทย… หนังสือแม่ครัวหัวป่าก์ของท่านผู้หญิงเปลี่ยน (สมัย ร.5) เรียกพริกแกงว่า พริกขิง
ซึ่งสูตรสมัยนั้นก็ไม่มีขิง มีแต่พริกแห้ง กระเทียม หอม ตะไคร้ ข่า พริกไทย รากผักชี เยื่อเคยดี เกลือ

ไม่มีใครรู้ว่าทำไมถึงเรียกแบบนั้น

ผมคิดว่านั่นเป็นศัพท์สแลงของคนโบราณ ซึ่งการเล่นศัพท์สแลง/คำเปรียบเปรย มีให้เห็นบ่อยๆ ใน วรรณกรรมโบราณต่างๆ

คำว่า “ขิง” จึงน่าจะเป็นศัพท์สแลงสมัยโบราณ ไม่ได้หมายถึงขิงจริงๆ

การนำขิง ไปเล่นเป็นคำสแลง พบเห็นได้บ่อยๆ
อย่างเช่น เปรีบยเทียบคนว่า “ขิงแก่”
หรือก่อนหน้านี้ ก็มีศัพท์คำนึงว่า…. อย่ามาขิง อย่ามาขิง แปลว่า อย่ามาโม้อย่ามาโชว์อะไรแบบนั้นหน่ะครับ
ตอนแรกใช้คำว่า ซุย เช่น อย่ามาซุย ต่อมาก็มาใช้เป็น อย่ามาขิง
แต่อันนั้นมาจาก ซุยขี้ขิง = สิงห์ขี้คุย

แต่ก็มีสูตรพริกแกงพื้นบ้าน อยู่บางแห่ง ที่มีผู้ยืนยันว่ามีการใส่ขิงจริงๆ แต่ไม่มีหลักฐานอะไรมาแย้งได้ว่า สูตรที่ชาวบ้านทำนั้น ใส่ขิงก่อนตำราแม่ครัวหัวป่าก์ของท่านผู้หญิงเปลี่ยน หรือมาใส่ทีหลังกันแน่

ก็เลยไม่สามารถฟันธงได้ เนื่องจากผู้ที่สามารถอธิบายได้ ไม่มีชีวิตอยู่ในปัจจุบันแล้วสักคน

คนโบราณรุ่นตายายหลายๆท่าน ยังเรียกผัดพริกแกงสีแดงๆจำพวกผัดเผ็ดว่าผัดพริกขิงเลยครับ ไม่ได้หมายถึงเฉพาะพริกขิงนี้เท่านั้น … แต่ก็ไม่มีใครสามารถอธิบายได้ ซึ่งผมคิดว่า อาจจะเรียกมาตั้งแต่สมัยอยุธยาแล้วก็ได้

ผมจึงเชื่อว่า ผัดพริกขิงที่ไม่มีขิงนี้ อาจจะเป็นคำสแลงมาตั้งแต่ก่อนรัตนโกสินทร์ก็เป็นได้ ไม่ใช่ว่าสมัยก่อนมีขิง แล้วต่อมาเอาขิงออก 😁

เตรียมเครื่องตามภาพ
-พริกแห้งผ่าแช่น้ำให้นุ่มเอาเม็ดออก
-ขูดเอาผิวมะกรูด ถ้ามะกรูดเหี่ยวๆขูดไม่ออกก็หั่นบางๆสับละเอียดเลย
-กุ้งแห้ง
-หอมแดง/กระเทียม หั่นชิ้นเล็ก
-พริกแกง (แดง)

(ใบมะกรูหั่นฝอยอันนั้นเอาใว้โรยตอนผัดเสร็จ)

เวลาจะทำก็แค่เอาไปผัดกับน้ำมัน ใส่หมูหรือปลา ปลาดุก ปลาฉิ้งช่าง ปรุงรสด้วยน้ำตาลปี๊บน้ำปลาแค่นั้นง่ายๆ มากครับ