ทำไมคนเรารู้ว่าที่ตัวเองเชื่อมันผิด ก็ยังจะเชื่อแบบเดิมครับ พอถามหาเหตุผล ก็บ่ายเบี่ยง pantip

เอาใช้ช่วยนะ ความเชื่อของคนมันเปลี่ยนยากนะ แต่หากมีกำลังใจในการเปลี่ยนก็จะง่ายขึ้นหน่อย เวลาท่านทำอาหารที่ถูกสุขลักษณะ ก็ควรชมท่านบ่อยๆด้วยนะ

เพิ่มเติม ช่วงระยะแรกอาจต้องช่วยกำกับการปรุงอาหารด้วยนะ เช่น ควรใส่เกลือ กี่ช้อนชา น้ำตาลกี่ช้อนชา เพราะอย่าลืมว่า ผู้สูงอายุส่วนใหญ่ต่อมรับรสเริ่มเสื่อมแล้วนะ บางทีอาจกะใส่โดยใช้ความรู้สึกจากลิ้นมากกว่าปริมาณที่ควรจะเป็น และเวลากินก็อย่ากินน้ำที่ตกค้างในอาหารนั้นๆด้วยนะ

สมัยก่อนแนวคิดต้องเชื่อผู้ใหญ่ทุกเรื่องหนักกว่าทุกวันนี้มากครับ ผู้น้อยหรือเด็กไม่มีสิทธิโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น เหตุผลไม่ต้องมีแค่เชื่อผู้ใหญ่ก็พอ
จำได้ฝังใจตอนป.3 ครูถามเด็กดีจะช่วยชาติได้ยังไง คนอื่นก็ตอบช่วยเหลืองานการพ่อแม่ เชื้อฟังพ่อแม่คุณครู เคารพกฏหมาย บลาๆๆ ถึงคิวผมคนสุดท้ายของห้อง เพื่อนเขาตอบไปหมดทุกอย่างแล้ว แล้วตรูจะตอบอะไร ตอนป.3ผมนั่งรถเมล์มาเรียนทุกวัน ข้างรถเมล์เขียนแปะไว้ว่า ช่วยชาติประหยัดน้ำมันด้วยการนั่งรถเมล์ ผมอ่านหนังสือเก่งอ่านออกหมดตั้งแต่ป.1 แล้วผมเกรด4ทุกวิชามาตั้งแต่ป.1 ผมเลยตอบครูไปว่าช่วยชาติประหยัดน้ำมันด้วยการนั่งรถเมล์ เพื่อนฮาทั้งห้อง ส่วนคุณครูด่าผมไอ5 มิงล้อกรูหรอ เด็ก9ขวบโดนตีโดนทุบด้วยมือจุกหายใจไม่ออก จำชื่อครูได้เป๊ะ คุณครูลัดดาวัลย์ แล้วผมจำฝั่งใจเลยว่าผมจะไม่เป็นแบบครูคนนี้ แล้วผมก็มีความคิดอีกว่า ผู้ใหญ่ไม่ได้ฉลาดทุกคนมาตั้งแต่ตอนนั้น

พอผมโตมาเป็นผู้ใหญ่ผมสอนหนังสือเด็กวัยรุ่น เด็กกล้าถามกล้าคิดมากกว่าสมัยผม แรกๆผมก็รับไม่ได้เหมือนกันคิดแต่ว่าเด็กสมัยใหม่แย่มากๆไม่ค่อยเชื่อฟังครูอาจารย์ พอผมเริ่มมีประสบการณ์มากขึ้นมีความรู้มากขึ้นผมก็เข้าใจแล้วว่า คนยุคก่อนใช้เหตุผลน้อยคิดไม่เป็นและทำตามอย่างเดียว เรา(ผม)คือผลผลิตที่เกิดมาจากคนยุคนั้น เราเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน และเราจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว

ทุกวันนี้ผมเป็นผู้ใหญ่ที่รับฟังความเห็นของเด็ก ผมใช้เหตุผลมากกว่าความเชื่อ กับเด็กรุ่นลูกผมคุยได้เหมือนเพื่อน ไม่ได้คิดว่าเราแก่กว่าเขาแล้วเขาจะต้องเชื่อฟังเราทุกเรื่อง เด็กยุคใหม่จะต้องมีอิสระทางความคิดไม่โดนกดไว้แบบยุคผม

แต่คนที่มีความคิดแบบยุคเก่าแล้วไม่ยอมเปลี่ยนแปลงมันมีเยอะครับ บางคนไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเพราะเขาฝังหัวเชื่อสนิทมาแบบนั้น บางคนเข้าใจหมดแต่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเพราะผลประโยชน์ บางคนไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเพราะไม่อยากสูญเสียอำนาจ คนเป็นพ่อเป็นแม่บางคนคิดว่าตัวเองใหญ่สุดในบ้าน ลูกมีหน้าที่ต้องเชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง เป็นเรื่องของอำนาจครับ

เคยเห็นสัตว์ไหมครับ สัญชาตญาณดิบของสัตว์จะต้องมีจ่าฝูง บ้านไหนเลี้ยงหมาเยอะก็จะรู้ว่าหมาตัวไหนเป็นจ่าฝูง และจ่าฝูงจะไม่ยอมเสียอำนาจ ตอนให้อาหาร ให้เท่ากันทุกจาน แบ่งให้ทุกตัวเท่ากันหมด แต่จ่าฝูงจะกินก่อนแล้วลามไปกินจานอื่นด้วย ไม่ใช่หิว แต่เป็นเรื่องของอำนาจ หลังจากนั้นตัวอื่นถึงจะมากินได้ ถ้าตัวไหนมีเหตุผลคิดว่าแต่ละจานแบ่งให้เท่ากันก็ควรกินของใครของมัน ตัวนั้นจะโดนจ่าฝูงกัด นี่คือเรื่องของอำนาจ เหตุผลและความถูกต้องจะไม่ถูกนำมาใช้ และนี่คือสัญชาตญาณดิบของสัตว์ครับ

ถ้าเจ้าของเข้าข้างจ่าฝูงมากๆ จ่าฝูงก็จะเหิมเกริมกัดตัวอื่นบ่อยๆ ถ้าเจ้าของดุตัวจ่าฝูงปรามอยู่เรื่อยๆ ตัวจ่าฝูงมันอาจจะหงอยในตอนแรกเพราะมันรับไม่ได้ที่ต้องสูญเสียอำนาจ แต่นานๆไปบ่อยๆเข้ามันจะเริ่มมีเหตุผลเริ่มเข้าใจว่านี่คือจานของมันนั่นคือจานของตัวอื่น แล้วตัวจ่าฝูงมันจะไม่ใช้อำนาจที่เกิดจากสัญชาตญาณดิบ น้องหมาก็จะไม่กัดกันตอนกินอาหาร

มนุษย์ไม่ใช่สัตว์ที่ไม่มีการพัฒนา เรามีการพัฒนามาตลอดทุกยุคสมัยโดยใช้เหตุผล แต่ก็มีพวกไม่พัฒนาไม่ใช้เหตุผลอยู่มาตลอดทุกยุคเช่นเดียวกัน เรื่องแบบนี้ต้องค่อยๆปรับแก้ไปครับ การใช้เหตุผลก็ต้องมีหลักการ ไม่ใช่เอาเหตุผลมาโต้แย้งอ้างด้วยคำพูดอย่างเดียว ไม่งั้นมันจะเป็นการโต้แย้งโดยไร้ข้อมูลจริง

คุณก็กินแบบเขาไปนั่นแหละ กินกับข้าวนิดหน่อยพอเป็นพิธี พูดบ่อยๆว่ากินแป้งเยอะมันไม่ดี เขาจะพูดอะไรก็ไม่ต้องไปแย้งต่อล้อต่อเถียง พูดสั่นๆก็พอว่าหาอ่านดูสิ ถ้าเขาสงสัยมากๆเดี๋ยวเขาไปหาความรู้เอง บางทีลูกไม่สามารถยกเหตุผลมาทำให้พ่อแม่เข้าใจได้ ต้องปล่อยให้เขาเข้าใจด้วยทางอื่น โดยการชี้นำนิดหน่อยก็พอ อย่าให้เขารู้สึกว่าลูกไปสอนเขา ถ้าเราไปสอนเขาตรงๆเขาจะไม่รับฟังเขาจะรับไม่ได้ที่ลูกไปสอนเขา เหมือนจ่าฝูงที่รับไม่ได้กับการสูญเสียอำนาจนั่นแหละ ถ้าเราคิดว่าตัวเองฉลาดมีความรู้จากข้อมูลจริง ก็ใช้ความสามารถนั้นชักนำพ่อแม่ให้มีความเห็นที่ถูกต้องให้ได้โดยวิธี บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น