คิดถึงอาแปะจุ๋ยก้วย pantip

คิดถึงอาแปะจุ๋ยก้วย

บันทึก 20 มีค. 65 …คิดถึงเธอ..
“ป่าป๊า..ข้าม.ข้ามเร็วข้าม..คิดถึง..คิดถึง” แม่นันดึงชายเสื้อสามีชวนให้ข้ามถนนไปอีกฟากเพราะคิดถึงใครบางคน

(แม่นันคิดถึงใคร อ่านบันทึกเมื่อสองปีที่แล้วต่อท้ายบทนี้ค่ะ)

“อาแปะไปไหนแล้วอ่า” แม่นันเอ่ยปากถามทันทีเมื่อเจอหน้าลูกสาวอาแปะ
“อาป๊าจะมาตอนบ่ายๆเย็นๆค่ะ” “พี่มาเวลานี้เลยไม่เจอ” ลูกสาวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อากัปกริยาอ่อนโยนเหมือนอาป๊าเค้าเลยค่ะ

“ใช่ ครั้งก่อนๆจะเจออาแปะทุกครั้ง สงสัยมาผิดเวลา” “พี่เคยเขียนเรื่องจุ๋ยก๋วยของร้านหนูด้วยนะ

เพราะขนมร้านหนูอร่อย แถมอาป๊าหนูก็น่ารักมาก” แม่นันบอก

“อ้าว..จริงเหรอ มิน่าล่ะ ป่าป๊าเคยบอกว่า “ทำไมป่าป๊ารู้สึกว่าตัวเองดังจัง มีแต่คนถามหาบ่อยๆ” ๕๕

“อาป๊านอนดึก หนูเลยอยากให้แกพักผ่อนเยอะๆ” ลูกสาวอาแปะพูดต่อ

“ก็จริงนะ อายุท่านเยอะขึ้นทุกปี ทำทีเยอะแยะขนาดนี้ ถ้าไม่ได้ลูกสาวสานต่อ เสียดายแย่เลย”

แม่นันชี้ไปที่ถุงแป้งขนมถ้วยขาวๆที่นึ่งเรียบร้อยแล้วสามสี่ถุงใหญ่ แล้วเราก็คุ่ยกันยาววววค่ะ

ใช่พี่ เราใช้เวลาทำในตอนกลางคืน ตอนนึ่งนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนหยอดแป้ง แซะแป้งอออกจากถ้วยนี่สิ

เสียเวลามาก แล้วที่เสียเวลามากที่สุดตอนไหนรู้มั้ยพี่ …

ลูกสาวอาแปะกำลังอ้าปากจะพูด แม่นันรีบต่อให้ “ตอนล้างถ้วยใช่มั้ย”

แล้วเราก็หัวเราะพร้อมกัน “ใช่ ใช่เลยพี่ ตอนล้างนี่เป็นอะไรที่เหนื่อยมากกก (ลากเสียงยาว)

เพราะมันไม่ใช่ว่าแซะขนมออกจากถ้วยแล้วจะล้างได้ง่ายๆนะคะ มันต้องแช่น้ำให้ตัวแป้งที่ติดอยู่ในถ้วยออกให้หมดก่อน

มันไม่สามารถล้างออกได้ทันที ยิ่งหนูทำทีเยอะๆแบบนี้ โห..บรรยายไม่ถูก”

ใช่ค่ะ..ตอนล้างนี่เป็นอะไรที่เสียเวลามาก ขนาดแม่นันทำกินกันที่บ้าน ใช้ถ้วยแค่สามโหล ยังเสียเวลาในการล้างมาก

แป้งที่ติดอยู่ตามถ้วยหลังจากแซะตัวขนมออกมาแล้ว ไม่ใช่ว่าเราแซะขนมออกไม่หมดนะคะ

แซะออกหมดและออกง่ายด้วยค่ะ เพียงแต่ขนนเมื่อมันถูกทำมาจากแป้ง แป้งเมื่อโ่ดนความร้อนจะมีความเหนียว

ทำให้เกาะติดอยู่ภายในถ้วย แม้จะเป็นเพียงแป้งบางๆ แต่ก็หนักหนาเอาเรื่องเมื่อถึงเวลาต้องล้างออกจากภาชนะค่ะ

แล้วร้านอาแปะทำทีเยอะขนาดนี้ ลองนึกภาพตอนล้างตามละกันค่ะว่าหนักหนาขนาดไหน ยืนล้างก็เมื่อยขา

นั่งล้างก็เมื่อยหลังค่ะ เวลาลูกเพจขอให้แม่นันทำขาย แม่นันจึงมักจะชวนคุยไปเรื่องอื่นไงคะ อิอิ

“แล้วร้านน้ำนั่นของใคร น้ำรากบัวเค้าอร่อยมากกก ถูกใจสามีพี่เลย” แม่นันชี้ไปที่แผงยาววางขวดน้ำสมุนไพรเรียงรายอยู่ด้านหลัง

(เสียดายไม่ทันได้เก็บภาพมาฝาก)

“ร้านของเราค่ะพี่” “พี่รู้มั้ย..อาป๊าไม่ยอมให้ใครช่วยเลย แกจะต้มเองทุกอย่าง เพราะอาป๊ากลัวรสชาติเสีย

เนื่องจากวัตถุดิบที่เรานำมาทำน้ำพวกนี้ต้องสด ใหม่และสะอาด โ่ดยเฉพาะน้ำรากบัว น้ำสมุนไพรที่มีสรรพคุณเป็นยาต่างๆ

อาป๊าจะขอทำเอง เพราะถ้าทำผิดกระบวนการจะทำให้น้ำบูดได้ง่าย ต้มเสร็จก็ต้องพักให้เย็นสนิทจริงๆก่อนถึงจะแช่เย็นได้

ทีเ่ห็นนั่นน้องชายหนูค่ะ เค้าจะมาช่วยขายน้ำ”

ลืมถามว่ามี เห่งหยิ่งแต๊ (น้ำอัลมอนด์) มั้ย น่าจะมีนะคะ

แล้วเราก็คุยกันยาวๆเหมือนรู้จักกันมานานแสนนาน

“ฝากความคิดถึงอาป๊าด้วยนะคะ” “ขอให้ขายดีขายดี เฮงๆรวยๆนะคะ”

นี่ล่ะค่ะ โฮมเมดของแท้ที่ไม่ได้มองแต่คำว่า “ได้” แต่มองไปถึงคำว่า “ให้” ด้วยค่ะ

มีผ่านไปแถวเยาวราช อย่าลืมแวะร้านอาแปะและลูกสาวนะคะ ไม่ต้องมองหารถเข็นคันเล็กๆเก่าๆแล้วนะคะ

เพราะตอนนี้กลายเป็นรถเข็นคันใหญ่ มีป้ายติดชัดเจนค่ะ (พิกัด ปากซอยเยาวพานิช เยาวราช หน้าห้างทองเซ่งเฮงหลี)

บันทึกวันเดินบนถนนเยาวราชเมื่อสองปีที่แล้ว

good moments
27 มีนาคม เวลา 22:29 น.

ความคิดเห็นที่ 1

ขอบพระคุณค่ะแม่นัน 🙏🏼

ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว
27 มีนาคม เวลา 23:43 น.

ความคิดเห็นที่ 1-1

ยินดีค่ะ

good moments
29 มีนาคม เวลา 08:47 น.

ความคิดเห็นที่ 2

mpsupap
28 มีนาคม เวลา 06:25 น.

ความคิดเห็นที่ 2-1

ยินดีค่ะ

good moments
29 มีนาคม เวลา 08:47 น.

ความคิดเห็นที่ 3

จุ๋ยก๋วยของโปรดอาหารทานเล่นของเราเลย

หมูแฮมกับไข่ดาว
28 มีนาคม เวลา 10:55 น.

ความคิดเห็นที่ 3-1

คิดถึงใช่มั้ยคะ

good moments
29 มีนาคม เวลา 08:48 น.

ความคิดเห็นที่ 4

อยากโดนรัก
28 มีนาคม เวลา 11:30 น.

ความคิดเห็นที่ 5

อ่านกระนี้แล้วคิดถึงเมนูดังๆ ในอดีตหลายเมนู
ที่ไม่มีคนรับถ่ายทอดไว้
อีกท่านนึงที่เราจำไม่เคยลืมคือ หอยทอดเตาถ่าน
นึกถึงทีไร น้ำตาไหลทุกที
สงสารคุณลุง 😔😔

แม่แพนด้า
28 มีนาคม เวลา 20:29 น.