คุณเรื่องมากกับการกิน (สั่ง) อาหารหรือเครื่องดื่มมากแค่ไหนคะ pantip

เป็นคนเรื่องเยอะกับการกินมากค่ะ ส่วนใหญ่เลยต้องทำอาหารทานเอง
ถ้ากินอาหารนอกบ้านส่วนใหญ่จะบุฟเฟ่ต์เลือกเองได้จะกินหรือไม่กินอะไร
ถ้าจำเป็นต้องพึ่งอาหารนอกบ้านจริงๆ
จะสั่งเมนูเบสิคสุดๆ ข้าวไก่กระเทียมพริกไทย เพราะเป็นเมนูเดียวไม่ว่าแม่ค้าทำแบบไหนก็กินได้
ไม่อยากเรื่องเยอะกับคนอื่น เกรงใจแม่ค้าค่ะ
– ผัดกะเพราเรากินแบบร่วนและแห้งมาก ถ้าผัดกะเพราแบบน้ำท่วมนี่ไม่กินเลยจ้า
– ไข่ดาวต้องกรอบทั้งไข่แดงและไข่ขาวไม่กินไข่แดงเยิ้มๆ ยกเว้น egg benedict
   ถ้าต้องไปพักโรงแรมเลือกกินคอนเฟลกใส่นมมากกว่า ไข่ดาวกับไส้กรอก
– ไม่กินของคาวที่มีรสหวาน เช่น กุนเชียง หมูหยอง หมูหวานในข้าวคลุกกะปิ
– ก๋วยเตี๋ยวกินแบบไม่ปรุง คือถ้าร้านทำไม่อร่อยก็ไม่กิน
– ไม่กิน มะเขือเทศ แตงกวา มะระ
– ไม่กินทุเรียน ขนุน ลำไย
– ไม่กินหวานจัด ชานมไข่มุกกินได้อยู่ 2 ร้าน The Alley กับ Koi The เพราะถ้าสั่งหวานน้อยได้หวานน้อยจริง
นอกนั้น หวานน้อยแล้วก็ยังหวานสำหรับเราอยู่ดีค่ะ

พอแล้วดีกว่าค่ะ รู้สึกเหมือนเป็นคนที่ไม่น่าดำรงชีวิตอยู่ได้ถ้าเรื่องเยอะขนาดนี้

เราเรื่องเยอะขั้นสุดค่ะ   เราไม่ได้เรื่องมากเรื่องรสชาติอาหารนะ   เราเรื่องมากเรื่องหน้าตาของอาหารและวิธีการกินค่ะ เช่น  ไส้กรอกฟุตลองใน 7/11 เราชอบให้หั่นครึ่งเท่านั้น   ถ้าหั่นเป็นชิ้นเล็กๆเราไม่เอาค่ะ  ซึ่งต้องบอกพนักงานก่อนทุกครั้ง อาหารตามสั่งซื้อมาจากนอกบ้านใส่กล่องโฟม   ใครหวังดีใส่จานให้เราซะดิบดีเราจะหงุดหงิดค่ะ   เราชอบเปิดกินในกล่องโฟมเลย      กล้วยหอมเปลือกดำหน่อยถึงแม้เนื้อข้างในยังดีอยู่ เราก็ไม่กิน     ผลไม้ไม่แช่เย็นไม่กินค่ะ      ชานมไข่มุกซื้อกลับบ้านมา  ใครหวังดี ( อีกแล้ว ) เทใส่แก้วกระเบื้องหรือแก้วน้ำให้  ไม่กินค่ะ  ต้องกินจากแก้วพลาสติคของทางร้านเท่านั้น

ไม่เรื่องมากกับตัวอาหาร หรือ รสชาติมากนัก(ลิ้นจระเข้)
           แต่เรื่องมากเรื่อง ราคา ถ้าราคาต่อจานเกิน 50 คิดหนักเลย ถ้าบุฟเกิน 500 ก็เมิน
           และที่เป็นหนักสุดคือ คิวต่อแถว เห็นคิวบุป เดินเลี้ยวกลับปั๊บ อร่อยแค่ไหนก็ไม่รอ(เพราะลิ้นจระเข้ด้วย กินร้านไม่ต้องอร่อยมากก็ฟินแล้ว)

ของคาวเป็นคนไม่รับประทานเครื่องในครับ ไม่กินแมลง ไม่รับประทานอาหารที่ไม่ปรุงสุก
ไม่รับประทานหน่อไม้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน่อไม้ดองหน่อไม้ปิ๊บ
เครื่องดื่มไม่ใส่น้ำเชื่อมหรือน้ำตาล ไอศกรีมไม่ต้องท็อปปิ้งนม
ร้านขายเครื่องดื่มชงข้างทาง จะหลีกเลี่ยงเครื่องดื่มที่ใส่นม

ไม่ค่ะ กินง่าย อยู่ง่าย   ถ้าอะไรที่กินไม่ได้ก็จะไม่กิน แค่นั้นเอง เช่น มะระ , แมงดา อันนี้คือที่ไม่แตะเลย
อ๋อแล้วก็เนื้อวัวค่ะ  เลิกกินมา10กว่าปีแล้ว  แต่สามารถนั่งร่วมกับคนทานเนื้อได้ ไม่มีปัญหาใดๆค่ะ

– เกลียดอาหารกลิ่นแรงมาก เช่น น้ำปลา กระเทียม ทุเรียน แต่กลิ่นธรรมดาพอได้ เช่น หัวหอม น้ำมันมะกอก กะเพรา
– เกลียดอาหารเผ็ด ห้ามใส่พริก ยกเว้นปาปริกากับพริกหวาน
– ไม่ชอบอาหารรสจัดเกินไป
– เปลี่ยนเป็นเครื่องปรุงที่ชอบ เช่น ใช้โชยุแทนซีอิ๊วทุกเมนู ใช้หอมใหญ่แทนหอมแดง
– ไม่กินข้าวหอมมะลิ เนื้อข้าวนุ่มเกินไป
– ไม่กินข้าวทุกมื้อติดกัน เบื่อ
– ไม่กินไข่ขาวดิบ/ไข่ลวก

เราว่าเป็นคนกินง่ายนะ

ก็นิดหน่อย

ร้านอาหารตามสั่ง ก๋วยเตี๋ยว สั่งว่าไม่ใส่ผงชูรส แค่นั้นละ
ส้มตำ สั่งไม่ชูรสกับไม่ถั่วฝักยาว  ลาบ น้ำตก ต้มแแซบ ไม่ใส่ชูรส
ถ้าพวกต้มเครื่องใน ทุกอย่างสั่งว่าไม่เอาปอด

ผมเป็นคนกินง่าย ยิ่งร้านตามสั่ง ก๋วยเตี๋ยว ไม่เคยมีข้อแม้เลย
แต่แฟนนี่เรื่องมากสุดๆ
   ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ไม่ใส่ถั่วป่น  กลัวเชื้อรา
   บะหมี่แห้ง ไม่ใส่น้ำมันกระเทียมเจียว กลัวอ้วน แต่เบิ้ลตลอด
   กะเพราไก่ไม่ใส่หนัง  กลัวมัน
   ส้มตำไทยเผ็ดน้อยไม่ใส่ถั่ว บางร้านเลยไม่ใส่ทั้งถั่วลิสง ถั่วฝักยาว ก็บ่นอีก
  กระเทียมเจียวไม่เอาเปลือก  ก็ทำกินเองแล้วกันแม่ตุณ
      ไม่อยากไปสั่งให้เธอเลย กลัวโดนแม่ค้าด่า

เราแค่ไม่ชอบอาหารรสเผ็ด
ดังนั้นเวลาเวลาสั่งส้มตำก็แค่บอกว่าไม่ใส่พริกหรือกำกับแค่ว่าใส่พริกหนึ่งเม็ด
หรือเวลาสั่งก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ก็จะแค่กำกับว่าต้มยำแบบไม่เผ็ด

เป็นคนกินไม่เลือกค่ะ เค้าทำอะไรมาให้กินหมดเลย
ถึงได้อ้วนอยู่อย่างนี้ 😰😌

รู้สึกว่าตัวเองกินง่ายมากค่ะ ถ้าอะไรไม่แย่จริง ๆ จะไม่มีทางว่าว่าไม่อร่อย
จะมีเยอะแค่แต่ สั่งเครื่องดื่มไม่หวาน สั่งกะเพราเผ็ดน้อย แค่นี้ค่ะ ซึ่งคงไม่ถือว่าเยอะเท่าไร

ย่อยเป็นสารอาหารได้กินเรียบ

เรื่องมากตอนเลือกร้านครับ พอเข้าร้านแล้ว ก็ตามมาตรฐานของร้านนั้น ไม่คิดเมนูแปลกปลอมอะไร เพราะเชื่อว่า สิ่งที่ร้านทำประจำ นั่นคือ คุณภาพสูงสุดของร้านนั้นแล้ว

ไม่มี แค่สั่งไม่เผ็ด เผ็ดน้อย พริก2เม็ด ไม่ใส่ชุรส(เพิ่ม)

ที่เหลือ คือ ทดลองสั่งกินแล้วรสไม่ถูกปาก  ก็ไม่กินร้านนั้นอีก
หรือไม่กินเมนูนั้น ที่ใส่พริกไทยสด หรือกระชาย อะไรที่ไม่ชอบ

มีคนกินผัดกระเพรา ไม่กินใบกระเพราเหมือนเราแล้ว ผัดฉ่าก็ไม่กินพริกไทยกับกระชายเหมือนกัน แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่กินเมนูนี้เลย กินตำไทยแต่ไม่ใส่กุ้งแห้ง กินยำแหนมไม่ใส่ขิง

อาหารเลือกได้ก็เลือก เลือกไม่ได้ก็พอกินได้ค่ะ ที่ไม่ไหวเลยคืออาหารที่ออกหวานมากไป
แต่น้ำเปล่า กินยี่ห้อเดียวค่ะ ไม่มีไม่กิน ยอมอดหรือกินน้ำสีๆแทน ไม่รวมพวกน้ำแร่นะคะ อันนั้นกินได้ แต่แพงเลยไม่กิน 555

เป็นอีกคนที่เรื่องเยอะกับการกินเหมือนกันคะ

อารมณ์แบบมันต้องอร่อยเวลาที่เราหิว ถ้าสั่งมาไม่อร่อยหิวแค่ไหนเราก็ไม่กิน เราจะไม่กินของที่ไม่อร่อย
– ไม่ชอบกินปลาเพราะรู้สึกว่าคาว
– ไม่กินน้ำปลาเพราะไม่ชอบกลิ่น
– ไม่กินเมนูเนื้ออะไรที่น่ากลัวๆ
– ไม่ชอบเมนูอาหารที่ไม่เคยรู้จัก
– ไม่ชอบลองกินอะไรที่แปลกๆ

คอหมูย่างเสือร้องไห้ต้องบอกคนขายให้หั่นลายขวาง หั่นแนวยาวผมไม่กินครับเหยียวติดฟัน 555

มันจะมีอาหารหรือเครื่องปรุงบางอย่างที่ไม่ยอมกินเลย

แต่นอกนั้นคือ ถือว่ากินง่ายพอควรค่ะ กินซ้ำๆก็กินได้ มีของที่ไม่ชอบ ก็เขี่ยออกไปแค่นั้นเลยค่ะ

เรื่องรสชาติกับวัตถุดิบเราไม่เรื่องมากนะ แต่จะเรื่องมากกับปริมาณอาหารต่อให้จานล่ะ 100 หรือ 200 บาทก็ยอมจ่ายนะ แต่ขอให้กินแล้วอิ่มเท่านั้น

เป็นคนกินยากตั้งแต่เกิด กินยากมากจนเกลียดตัวเองเลยค่ะ
เราทานไม่ได้เพราะกลิ่นเหม็นและแพ้นะคะ ไม่ได้ดัดจริต เป็นมาตั้งแต่เกิดจำความได้เลย แต่เราไม่เรื่องมากนะคะคือ ถ้าทานเป็นต่อให้รสชาดห่วยแตก เราก็ทานได้นะคะ เอาล่ะมาดูกันว่าเราทานอะไรไม่ได้ตั้งแต่เกิดบ้าง
1. เนื้อสัตว์แปรรูปทุกชนิด พวกไส้กรอก แฮม เบคอน แหนม หมูยอ ทานไม่ได้เลย ที่พอทานได้คือ ลูกชิ้นที่แป้งเยอะ ๆ อ่ะค่ะจะทานได้ไม่เหม็นมาก
2. หนังของสัตว์ทุกชนิด พวกหนังไก่ หนังหมู อะไรพวกนี้อ่ะค่ะ ทานไม่ได้เลย ที่พอทานได้ ชิ้นสองชิ้น คือหนังปลาค่ะ ดังนั้นพวกขาหมูที่มีหนัง หรือหมูกรอบนี่ เกิดมาไม่เคยทานเลยค่ะ ถ้าทานไก่ก็ต้องลอกหนังทิ้งหมดค่ะ เวลาเห็นคนกินบอนชอนกัน เราก็อยากกินนะ แต่กินไม่ได้อ่ะ มันต้องแกะไอ้ตรงหนังที่มีซอสทิ้งหมด แล้วก็ทานพวกปีกไก่เท้าไก่ไม่ได้เลย เพราะมันมีแต่หนังอ่ะค่ะ
3. ปลาน้ำจืด เกือบทุกชนิด มันจะเหม็นกลิ่นดินอ่ะค่ะ ที่คิดว่าเป็นปลาน้ำจืดแล้วกินได้จะมี ปลาช่อนกะปลาสลิดค่ะ นอกนั้นทานไม่ได้ค่ะมันเหม็น
4. ปลาทะเลที่เป็นเนื้อแดง จำได้ว่าสมัยเด็กๆ พอทานปลาแซลม่อนได้บ้าง แต่พอโตมาปลาแซลม่อนมันก็เริ่มเหม็นขึ้นจนสุดท้ายทานไม่ได้ไปด้วยค่ะ อันนี้รวมถึงปลาทะเลที่เลี้ยงในกระชังอ่ะค่ะ คือเอาจริงเราไม่รู้หรอกว่าเค้าเลี้ยงที่ไหน แต่พอเอามาทานบ้างตัวมันเป็นปลาทะเลแต่เราจะเหม็นเหมือนตอนกินปลาน้ำจืด ก็เลยพาลทานไม่ได้ไปด้วย แต่ถ้าเอาเซฟ ๆ ก็กินปลาทะเลทอด ก็จะพอกลบกลิ่นเหม็น ๆ ไปได้ค่ะ แต่ถ้าเป็นปลาน้ำจืดทอดมันก็ยังเหม็นอยู่ก็ทานไม่ได้อยู่ดีค่ะ
5. พวกมันของสัตว์ อันนี้นอกเหนือจากหนังในข้อ 2 นะคะ เช่นพวกมันกุ้ง มันปู เวลาเค้าโพสท์รูปกุ้งเผาหัวโต ๆ มีมันหรือไข่ก็ไม่รู้สีส้ม ๆ อ่ะค่ะพวกนั้นทานไม่ได้เลย ส่วนเนื้อกุ้งที่เป็นน้ำจืดกินได้นิดหน่อยค่ะ ทานเยอะไม่ได้มันจะเลียน แน่นหน้าอก อาเจียนค่ะ เวลาไปกินกุ้งเผากะเพื่อนหรือครอบครัว ก็จะเนียน ๆจิ้มกินคำสองคำพอเป็นพิธีค่ะ
6. ผลไม้เกือบทุกชนิด ทานได้แค่กล้วย ฝรั่ง สับปะรด แอปเปิ้ล สตอเบอรี่ ละมุด (อันนี้ภูมิใจ เพราะเห็นบางคนทานไม่ได้แต่เราทานได้) มังคุด เงาะ ชมพู่ และมะม่วงสุก (มะม่วงดิบทานไม่ได้) นอกเหนือจากนี้ทานไม่ได้เลยค่ะ แต่พวกที่แพ้มาก ชนิดได้กลิ่นใกล้ ๆ ถึงกะอ้วกแตกอ้วกแตน ก็จะเป็นลิ้นจี่ แตงโม มะละกอ ทุเรียน ขนุน สละ ระกำ กระท้อน ลำไย แต่แปลกที่เรากินน้ำลำไยกะน้ำส้มได้นะ แต่กินตัวมันไม่ได้ แล้วหลัง ๆ ก็หัดกินส้มตำได้แล้วด้วย (พัฒนาขึ้น)
7. ซอสทุกชนิด ที่เหม็นสุดยอดแบบทนไม่ได้ คือ แม๊กกี้ และซอสถั่วเหลือง คือถ้าร้านใส่ลงมาในอาหารนี่ถึงขั้นถ้าเข้าปากไปแล้ว ก็คายออกมาเลย ตัวซอสถั่วเหลืองอันที่ฝาสีเขียว ๆ นี่ถ้าใส่มานิดนุงก็บีบจมูกทานได้บ้าง แต่ถ้าใส่เยอะๆนี่ ขอวางช้อนเลย อันนี้รวมถึงซอสมะเขือเทศ ซอสพริก จิ้กโชว น้ำจิ้มไก่ ก็ทานไม่ได้เลยค่ะ ทานได้แค่น้ำปลากะซีอิ้วขาวแล้วก็น้ำจิ้มสุกี้ อันนี้เราว่าเป็นข้อดีนะ เรากินอาหารแบบจืด ๆ ไม่ต้องปรุงได้เลย
หลัก ๆ เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน พวกอื่นๆ เช่น เนื้อวัว (ไม่ทานเพราะนับถือเจ้าแม่กวนอิม) ไม่ทานของมัน ที่มีน้ำมันเยิ้ม (ขนาดที่ว่าผัดกระเพรา ถ้ามีน้ำมันติดช้อน เราต้องเช็ดช้อนแล้วก็ซับน้ำมันในจานก่อนกินแต่ละคำ อย่างพวกไข่เจียว ทอดมัน ก็เหมือนคนทั่วไปที่เค้าเอาทิชชู่ซับน้ำมันอ่ะค่ะ) พวกของหมักดองรวมถึงน้ำส้มสายชู พวกของหวาน พวกของเปรี้ยว ก็ทานไม่ได้มากทานได้คำสองคำเท่านั้น แล้วที่อันตรายคือพวกแมงดา (แพ้) กะไข่ขาวที่ไม่สุก (ไม่ย่อย)
ถ้าใครอ่านถึงตรงนี้ คงนึกภาพว่าเราคงเป็นพวกผอมแห้งแรงน้อยอยู่ในสังคมลำบาก แต่ในความเป็นจริงเราตัวอ้วนกลม แข็งแรงมาก ใครชวนทานอะไรเราก็ไปกะเค้า แล้วก็หาทานของที่กินเป็นหรือถ้ามีของกินไม่เป็นอยู่ในจานเราก็เขี่ย ๆ ออกไป แฟนเรา เพื่อน ๆ และครอบครัวเค้าเข้าใจดี ว่าเราไม่ได้แกล้ง แต่แพ้จริง ๆ เราก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เราเป็นอย่างงี้ตั้งแต่จำความได้แล้ว ก็เลยไม่รู้สึกลำบากอะไรนักอ่ะค่ะ

ประมาณหนึ่งค่ะ แต่จะไม่ค่อยทานหวาน กะเพราออกหวานเราไม่กินเลย ของคาวออกหวานก็ไม่กิน

เรื่องมากอยู่นะ อย่างเครื่องดื่มจะไม่ทานรสชาติหวานเลย เช่นกาแฟ อย่างถ้าบางร้านอุตสาห์บอกว่าไม่หวาน ถ้าทำออกมาหวานเราก็ดูดไม่ลงเลย ยอมทิ้งเลยอ่ะ แล้วครั้งต่อไปก็จะกำชับอยู่เสมอว่าไม่หวาน แต่ถ้าไม่ดีขึ้นก็เปลี่ยนร้านไปเลย

ไม่เรื่องมากเลยค่ะ แค่จะสั่งไม่ให้ใส่สิ่งที่เราไม่กิน ไม่ใช่เพราะรับไม่ได้ ได้กลิ่นแล้วจะอาเจียน เห็นแล้วจะกินไม่ลง หรืออะไรแบบนั้น แต่เพราะเราเสียดายค่ะ ไม่อยากเขี่ยทิ้งไปเปล่าๆ  นอกนั้นเรากินได้หมดนะ ไม่อร่อยก็หิ้วกลับบ้านมาปรุงเพิ่มเอา  เพราะเราใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนค่ะ มันไม่ได้เปิดโอกาสให้เรื่องมากมากนัก ขนาดทำกินเอง หลายๆ อย่างยังตามใจตัวเองไม่ได้เลย  เช่นอยากกินลาบ แต่แถวนี้หาผักชีฝรั่งยากมาก ก็ต้องทำแบบไม่ใส่ผักชีฝรั่งไป  หรืออยากทำกับข้าว ด้วยน้ำปลายี่ห้อนี้ๆ เพราะกลิ่นหอมดี แต่ที่นั่นมันไม่ได้มีตัวเลือกอะไรขนาดนั้น ก็ต้องทำด้วยสิ่งที่หาได้  เราพยายามทำให้ชีวิตง่ายๆ เข้าไว้ค่ะ จะได้ไม่ลำบากตัวเองและคนอื่นด้วย

เรื่องมากเรื่องความหวานค่ะ
สั่งชานม 25% ถ้าได้หวาน 50% กลับไปผสมนมที่บ้าน
ถ้าได้หวาน 100% คือกินไม่ได้เลย ทิ้งทั้งแก้ว
อาจจะดูเรื่องมาก แต่สำหรับคนกินจืดจนลิ้นมันชินแล้ว หวาน 50 ของแม่ค้านี่เท่ากับหวาน 100 ของเราเลยนะ

เป็นคนลิ้นจระเข้ ไม่ซีเรียสเรื่องรสชาติ
แต่พออายุมากขึ้นจะเน้นไปที่เรื่องความสะอาด ปรุงแบบถูกหลักอนามัย แล้วถ้าเลือกได้ก็จะเลือกวัตถุดิบที่เกรดดีๆ

ถ้าจะมีเรื่องให้หงุดหงิดจะเป็นเรื่องปริมาณ โดยเฉพาะพวกอาหารจานเดียว คือคนกินอาหารจานเดียว ก็ต้องคาดหวังว่าจะกินจานเดียวจบ ลองคิดง่ายๆถ้าว่าคนทำอาหารต้องทำให้ลูก หรือคนในครอบครัวกิน แค่ 1 จานต่อ 1 มื้อ ปริมาณที่ทำมันโอเคจริงๆหรือ

ทำปริมาณให้พอเหมาะแล้วจะคิดราคาเท่าไหร่ก็คิดไป

กินได้ทุกอย่างค่ะ อยู่ที่ว่าชอบหรือไม่ชอบแค่นั้น ถ้าอะไรที่ไม่ชอบจะไม่สั่งเลย

แต่มีอย่างนึงที่ไม่ชอบ และรู้สึกว่าใช้ชีวิตยาก คือน้ำหวาน เราไม่ชอบกินน้ำหวานทุกชนิด แต่ชอบมีคนซื้อมาให้กินโดยไม่ถามก่อน ไอ้เราก็เกรงใจ ไม่กล้าพูดว่าไม่ชอบ เลยแก้ปัญหาโดยการถือแก้วเข้าห้องน้ำ แล้วเทน้ำทิ้งให้เหลือติดแก้วแค่นิดเดียวค่ะ เค้าจะได้คิดว่าเรากินไปแล้ว จะได้ไม่เสียใจ TT

มีบางคนเรื่องเยอะกว่านี้อีก สั่งผัดกระเพราแต่ไม่ใส่ใบกระเพราใส่ใบโหระพาแทน,สั่งยำมาม่าแต่ให้ใส่เส้นไวไวแทน,ยำมะม่วงไม่ใส่มะม่วง

ที่ทำงานมันมีร้านจำกัดเวลากลางวันชอบกินอะไรก็สั่ง เมนูนั้นๆ แหละ ทำมาอร่อยก็กินซ้ำ ถ้ากินแล้วไม่อร่อยก็เปลี่ยนเมนู แม่ครัวทำมายังไงก็กิน สำคัญต้องมีพริกน้ำปลาครับ

กินง่ายๆ กินเพื่ออยู่

เครื่องดื่มเย็นก็แล้วแต่อารมณ์ ถ้าดื่มคนเดียวก็หวานปกติ แต่ถ้าเอามาแบ่งกับภรรยาก็หวานน้อย กาแฟเย็นหวานน้อย

แต่ถ้ากดจากร้านสะดวกซื้อแบบไหนก็แบบนั้น

ถ้าไปกินอาหารข้างนอกหรือ คนอื่นทำให้กินไม่เรื่องมากเลยครับ อยู่ง่ายกินง่าย

แต่ถ้าทำกับข้าวกินเอง เรื่องเยอะสุดๆ

กินง่ายมาก ตั้งแต่เกิด
แม่ทำอะไรให้ก็กิน
จนญาติออกปาก เลี้ยงง่ายจริงๆ
จนเป็นนิสัย นึกไม่ออกจริงๆ ว่าไม่กินอะไร

จริงๆ ก็มีที่ไม่ชอบ แต่ไม่เคยเอ่ยปากกับใครให้เขาลำบากใจ

ไม่เกทอ่ะ สั่งผัดกระเพราไม่ใส่ใบกระเพรานี่เป็นยังไงกัน

ไม่เรื่องมากเลยกับอาหารไทยค่ะ แต่จะมีปัญหาเวลากินอาหารต่างชาติ😅😅

ไม่เรื่องมากในการสั่ง แต่เรื่องมากในการเลือกครับ

ทุกวันนี้กินอยู่ไม่กี่ร้าน แล้วแต่ละร้านก็สั่งแต่เมนูเดิมๆ

ไม่แน่ใจว่าแบบนี้คือเรื่องมากมั้ยค่ะ

-ไม่กินเนื้อวัว และสัตว์แปลกอื่นๆ (กินแต่หมู ไก่ อาหารทะเล)
-ไม่กินเครื่องในทุกชนิด รวมถึงเท้าไก่ ขาหมู หัวหมู อะไรพวกนี้ด้วย
-ไม่กินกาแฟที่มีคาเฟอีน (ต้องกินแบบสกัดคาเฟอีนออก)
-ไม่กินรสหวานจัด (ต้องหวานไม่เกิน 50%)
-ไม่กินมะเขือเทศ ถั่วงอกดิบ (อ้วก)
-ไม่กินนมที่มีแลคโตส (แพ้)
-ไม่กินพริกเกิน 2 เม็ดเวลากินส้มตำ
-ไม่กินหนัง ในข้าวมันไก่หรือขาหมู
-ไม่กินปลาร้า
-ไม่กินปลาที่มีก้าง (กินแบบแซะก้างออกแล้ว หรือพวกแซลม่อนได้)
-ไม่กินน้ำพริกแมงดา (ไม่ไหวจริงๆ แค่ได้กลิ่นคือแทบอ้วก)