เหนื่อยและท้อจัง ขอกำลังใจหน่อยครับ pantip

สู้ สู้ ครับ

สู้ๆนะครับ ช่วงนี้ พวกเราเจอปัญหากันเกือบหมดทุกคนนะครับ ขอผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยกันนะครับ

ร้านอาหารยังเปิดได้นี่ครับ หรือว่าเปิดแล้วไม่คุ้มครับ?

ไม่มี อะไรจะบอกให้กำลังนอกจาก สู้ๆนะคะ แต่ก็เข้าใจว่าคุณก็สู้อย่างสุดและเต็มที่มาตลอดระยะนี้ ยังไงก็อยากให้สู้และหยัดยืนต่อไปอีก ทุกคนตอนนี้หนักกันมากจริงๆ แต่เราต้องผ่านไปให้ได้ค่ะ กำลังใจยังอยุ่รอบข้างเสมอ หาเวลาให้ตัวเองได้ผ่อนคลายบ้างนะคะ

อดทนอีกสัก2 เดือนทุกอย่างจะเหมือนเดิมค่ะ ถ้าอาการยังแบบนี้มันก็จะดีขึ้นค่ะ เดี๋ยวสิ้นกรกฎาฉีดยากันได้หนึ่งเข็มแล้ว ก็รอโควิดติดเชื้อซาลง รัฐบอก 120 วันเปิดประเทศ ร้านอาหารเพื่อชุมชนเปิดเต็มที่ได้แน่นอน คนไทยเรื่องกินเรื่องใหญ่ย่อมผ่อนผันก่อนค่ะ

  นี่ข่าวก็เริ่มให้เปิดถึงสามทุ่มแล้วนี่คะ

มาให้กำลังใจ
ขนาดเชฟโรงแรมใหญ่ๆ เค้ายังต้องปรับตัวไป เปิดบูทขายเบเกอรีโรงแรม แถวห้าง หรือมาเปิดขายอาหารเช้าหน้าโรงแรมกันเลย
มีกิจการก็ต้องดิ้นก้นไป
หาโอกาส หามุมมองใหม่ๆค่ะ

สองเดือนที่แล้ว ร้านที่ชอบกินบ่อยๆ เค้าไม่เคยมีสั่ง online ตอนนี้ยังต้องเปลี่ยนมาเป็นระบบขายออนไลน์ด้วย

ลองดูนะคะ อาหารใน แพนด้า ใน แกรบ ร้านนีงไม่ต้องมี่หลายอย่างก็ได้ เพราะคนสั่งมักสั่งแค่ กิน คนหรือสองคนในบ้าน มีเมนูซัก 4-5 เมนู ก็อยู่ได้แล้วค่ะ
น้องที่รู้จักกัน เค้าก็เปลี่ยนหน้าที่พนักงานเสริฟในร้าน ไปเป็นพนักงานส่งอาหารชั่วคราว แล้วไม่ต้องผูกกับระบบแพนด้าหรือแกรบ อาศัย line บอกต่อๆ กันในหมุ่คนรู้จัก และเฟสบุ๊ค

กล้วยปิ้งเดี๋ยวนี้เค้ายังสั่งออนไลน์กันเลย

ต้องถามตัวเอง ว่าปรับตัวมาครบทุกรูปแบบรึยัง ก่อนจะท้อ

ปล งานของเราแย่กว่าอีกค่ะ เพราะทำอะไรไม่ได้จริงๆ จนกว่าจะไม่มีคนติดโรค ถึงจะเริ่มทำงานนี้ได้ใหม่

นาทีนี้ไม่มีใครไม่กระทบหรอก รายใหญ่ยังเห็นออกหุ้นกู้หาสภาพคล่องมาหมุนในกิจการกันบ่อยมาก.. ภาระถ้ามันหนักมากก็ลองเลือกวางลงบางอย่าง ลูกน้องให้เขาไปหางานอื่นเสริมดูมั้ยถ้าไม่ได้เปิดร้านช่วงนี้ แล้วขอลดเงินเดือนที่ต้องจ่ายลงอีกหน่อย ถ้ามีทรัพย์สินที่ไม่ได้ใช้ก็ตัดขายถือเงินสดไว้ก่อน

ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ อื่นๆ นอกกายเป็นเรื่องรองลงไป มีได้หมดได้ แล้วก็มีใหม่ได้อีก.. สู้ๆ นะคุณ

ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะครับ กี่ครั้งแล้วที่เหมือนจะดีๆ แล้วก็มีระลอกใหม่อีก

ทุกธุรกิจต้องรู้จักปรับตัวเพื่อความอยู่รอด ถ้าพยายามแล้วปรับไม่ได้ ก็ต้องหาหนทางใหม่ cut loss ก่อนจะเสียหายไปมากกว่านี้ ต้องมีแผนระยะสั้น – ยาวให้ชัดเจน กำหนดเพดานความเสี่ยงในแต่ละด้านไว้ ขอเวลาทุกคน 1 วันแล้วนั่งคิด + ขอคำปรึกษาจากคนรู้จักที่คิดว่าเค้าจะให้คำแนะนำคุณได้ดีที่สุด ตอนหมดวันต้องมีแผนกำไว้ในมือแล้ว ทั้งแผนหลักและแผนสำรอง

รอพึ่งรัฐบาล หรือรอนักท่องเที่ยวที่ยังมาไม่ถึง หรือการพึ่งปัจจัยภายนอกมากเกินไป ไม่สามารถสร้างความมั่นคงให้ธุรกิจได้

ผมเข้าใจเพราะงานเดิมผมก็พึ่งพานักท่องเที่ยวเป็นหลักเช่นกัน แต่ประเมินตั้งแต่รอบแรกแล้วว่างานนี้ท่าจะหนัก เลยเริ่มขายอาหารออนไลน์ที่ตอนนั้นกำลังเป็นช่วงขาขึ้น

เกือบสองปีแล้วที่ยังคงขายต่อเนื่อง จากยอดขายวันละไม่กี่ร้อยเป็นวันละหลายพัน และรับงานนอกตามโอกาสบางวันก็ได้เป็นหมื่น จนรายได้แซงงานเก่าไปแล้ว เมื่อเริ่มมีสภาพคล่อง เราก็มีทุนเอามาหมุนกับร้านค้า ทำโปร ทำ CRM ทำ CSR ยิ่งลงทุนการตลาด คนก็ยิ่งรู้จัก ยอดขายก็เพิ่ม วนลูป ต่อยอดไปเรื่อยๆ

ผมขอให้กำลังใจครับ หวังว่าจะค้นพบหนทาง เปลี่ยนวิกฤติในปัจจุบันเป็นโอกาสใหม่ๆ ของเราให้ได้ พาตัวเองออกมาอย่าจมอยู่กับความท้อแท้จนนานเกินไปครับ

ได้แต่บอกว่า ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
เราเองก็มีเพื่อนที่ทำโฮสเทลให้นักท่องเที่ยวต่างชาติพวกแบคแพคเกอร์
ปกติ ตอนก่อนเกิดโควิด จะมีรายได้เดือนละแสนกว่าบาท แต่ตอนนี้ไม่มีรายได้มาเป็นปีแล้ว
เพราะคนเข้าพัก 99% เป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ
ก็เลยหันมาเปิดขายน้ำปั่น ขายชานมขายไปพลางๆ พอได้มีรายได้พอยังชีพใช้จ่ายในแต่ละวัน

ขอเป็นกำลังใจให้ท่าน จขกท. ครับ สู้และอย่าท้อครับ เรามีคนข้างหลังที่จะเป็นสิ่งที่ผลักดันให้เราสู้ต่อ อดมื้อ กินมื้อ หาลู่ทางที่ปลอดภัยในการที่จะหารายได้ครับ

ถือเป็นบททดสอบครับ ต้องผ่านให้ได้
What doesn’t kill you makes you stronger.
Stand a little taller.

… แล้วจะไปแบกคนอื่นเขาไว้ทำไม เอาจริงๆ ให้ 20% แล้วบอกให้ไปหางานอื่นทำไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องมา ถ้าร้านเปิดมีงานแล้วจะเรียกมาทำใหม่ก็ได้

… รายได้ตอนนี้เท่าไหร่ เลี้ยงเฉพาะเราและครอบครัวไหวไหม ไม่ไหวก็ต้องลดรายจ่ายลงอีก มันต้องผ่านไปครับ

สู้ๆค่ะ ทุกเวลาในชีวิตมีค่า ขอให้ตั้งสติ หาเป้าหมายในการจัดการกับปัญหา เชื่อว่า ช่วงเวลาแบบนี้ ไม่ว่ากับใคร ก็ล้วนยากลำบากค่ะ ถึงจะทำงานประจำ ก็ใช่ว่าจะไม่ทุกข์ เราจะอยู่กับมัน ต่อไปอย่างไร เข้มแข็งให้มากๆค่ะ ชีวิตทุกคนมีค่ามากกว่าที่จะคิดสั้น ดังนั้น อ่อนแอได้ ร้องไห้ได้ แต่ จะยอมแพ้ไม่ได้ค่ะ แค่ถอยแล้วตั้งหลัก ขอให้ได้ทางออกที่ดีนะคะ

พยายามต่อไปครับ สู้ๆ

สู้ๆนะครับเราทำได้แค่ทนครับ เด่วมันก็ผ่านไปนะครับ

สู้ในกติกาที่รู้ว่ายังไงก็แพ้ ถ้าเป็นผม ผมไม่สู้หรอก

โรงแรมแถวบ้านใช้วิธีทำอาหารส่งเป็นมื้อกลางวัน คิดเมนูไว้ก่อนขายดีจนงง ตอนนี้เพิ่มมื้อเย็นแล้ว จำเป็นต้องทำเพราะไม่มีคนมาพักเลยปรากฎว่าขายดีมาก

ไม่รู้จะพูดให้มีกำลังใจเพิ่มได้ไหม แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้ไวๆค่ะ

สู้ๆนะคะ ดิฉันก็ตกงานเหมือนกันค่ะ

สู้ๆ ผมเชื่อว่าทุกปัญหาแก้ได้ครับ

สุ้ๆนะงับ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว ฟ้าหลังฝนมันสวยนะ อยู่รอวันที่เเย่ผ่านไปนะ ถ้าผ่านไปได้ คุณจะรู้สึกดีขึ้นนะ ยิ้มเยอะๆนะงับบ

โควิครอบนี้ ให้โจทย์เราสำคัญอย่างนึงเลย คือความสำคัญของเงินเก็บ และ แผนสำรองในภาวะฉุกเฉิน พักหลังๆ ผมเห็นอายุน้อยร้อยล้านกันหลายคน ที่ใช้วิธีกู้เงินมาทำธุรกิจก่อน บอกว่าถ้ามัวแต่รอเก็บเงินก็ไม่ได้ทำสักที มันก็เป็นส่วนนึงของแนวคิด แต่พอมีเงินแล้วยังใช้วิธีเดิมๆ กู้มาต่อยอดธุรกิจ พอถึงเวลาไม่มีแผนสำรองก็พังกัน ทำธุรกิจต่อไปต้องเตรียมแผนสำรองไว้เลย เท่าที่ผ่านมาเรามีวิกฤติเกือบจะทุกๆ 10 ปีเลย ในชีวิตผมก็ วิกฤติ 40 ต้มยำกุ้ง ปี 50 ก็ซัปไพร์ ปี 54 ก็น้ำท่วม ปี 62 เรื่อยมาปัจจุบันก็ โควิค ซึ่งแต่ละวิกฤติมันก็แตกต่างไป แต่สิ่งนึงที่เหมือนกันคือคนที่รอดคือคนที่มีเงินเก็บ และมีแผนสำรอง เหมือนปี 40 คนที่มีเงินช้อนซื้อของถูก ปี 54 คนที่มีเงินทรัพย์สินไม่ได้ลอยตามน้ำไปทั้งหมด โควิคก็เช่นกัน ถึงแม้ค่าใช้จ่ายจะเยอะ แต่เราก็ยังมีเงินประคองตัวให้อยู่รอดได้ อยากให้คนทำธุรกิจ ได้ปรับตัวแล้วลองเก็บเงินไว้สำรองกันบ้าง สอนไปถึงลูกน้องเลย เพราะเห็นทุกวันนี้มีเงินก็จะผ่อนรถผ่อนบ้านกันเพราะกลัวเก็บเงินไม่อยู่ แต่พอถึงเวลาจริงๆ มันขายยากเอามาใช้จ่ายก็ลำบาก อย่างที่เขาว่ากันควรมีเงินเก็บที่จะใช้จ่ายได้ประมาณ 6 เดือน บางคนบอกมันเยอะไป ขอถามหน่อยครับ ก่อนทำงานเราไม่มีเงินยังใช้เงินที่บ้าน เรายังพออยู่ได้เลย พอทำงานทำไมค่าใช้จ่ายมันเยอะจนไม่มีเงินเก็บละครับ ถ้านับเฉพาะวิกฤติ ทุก 5 ปีนะครับ เราเก็บเงินแค่ 10% ของรายได้เป็นเงินสำรอง (5×12 = 60 เดือน เก็บให้พอ 6 เดือน = 10%) สมมติมีเงินเข้า 50,000 เก็บเดือนละ 5000 ภายใน 5 ปี ก็ได้ 300,000 แล้ว อดใจไม่ไปผ่อนดาวน์รถ หรือบ้านเราก็มีเงินใช้พอเอาไปลงทุนหรือประคองตัวให้อยู่รอดได้ เวลาทำงานให้คิดเสมอถึงวันนึงเราอาจจะตกงาน หรือไม่มีรายได้เข้า เราต้องมีเวลาคิดเวลาหาไม่น้อยกว่า 6 เดือน แล้วต่อไปไม่ว่าจะเจอวิกฤติอะไรเราก็สามารถที่จะอยู่รอดได้

เป็นกำลังใจให้ค่ะ เราก็ลำบากเหมือนกัน ผิดหวังและท้อ จนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก

เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ ๆ

เป็นกำลังใจให้นะคะ หลังฉีดวัคซีนแล้ว คิดว่าธุรกิจภาคบริการ น่าจะดีขึ้นนะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ เราตกงาน

สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ผมก็ลูกจ้างร้านอาหาร ตอนนี้ร้านปิด ตกงาน รายได้เป็น 0 สู้ไปด้วยกันครับ เราต้องรอด

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมก็เป็นโรคซึมเศร้ากินยาต้านตลอด

เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณคือฮีโร่ของครอบครัว พักผ่อนบ้าง หาเวลาเติมความสุขให้ชีวิตบ้างแล้วจะมีกำลังใจสู้ต่อไปนะคะ ถ้าเจออุปสรรคขอให้อย่าท้อ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปอีกครั้ง

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่มีใครไม่ลำบากนะคะช่วงนี้ (และในช่วงหนึ่งหนึ่งของชีวิตแม้จะไม่มีโควิด -สัจธรรม) อดทน และสู้ต่อค่ะ พักบ้าง ร้องไห้บ้าง ท้อบ้างก็ไม่เป็นไร แล้วก็ลุกขึ้นสู้ใหม่

เราเคยดูข่าว มีภรรยาเป็นคนทำอาหาร สามีขับแกรบส่งอาหารของภรรยาเป็นหลัก ไม่มีหน้าร้านนะคะ

เราว่าคุณและลูกน้องอีกสองคนน่าจะทำวิธีนี้ได้ เพราะอุปกรณ์และความสามารถ ชื่อเสียงก็น่าจะมีพร้อมกว่าคนอื่นในระดับนึง ลองดูนะคะ คน 70 กว่าล้านคน ยังไงก็ต้องกินข้าว อาหารทุกวัน บางคนอาจจะทำเองมากขึ้น แต่กินทุกวันก็เหนื่อยเบื่อ หลายอย่างทำเองไม่คุ้ม ด้วย ไม่อร่อยด้วย ในพื้นที่ๆคุณอยู่ก็ต้องมีคนที่ต้องสั่งอาหารทานบ้างแหล่ะค่ะ ลองสู้อีกครั้งนะคะ ที่ว่าสุดแล้วสุดได้อีกค่ะ เหนื่อยแล้วก็เหนื่อยได้อีก มนุษย์เรามีพลังที่ซ่อนอยู่อีกมากค่ะ หยิบมันดึงมันออกมานะคะ ผ่านไปให้ได้ค่ะ สู้ๆนะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอให้สถานการณ์ดีขึ้นค่ะ

สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้อีกแรงนึงค่ะ

ขอยกบทกลอนของบรมครูจอมกวีศรีสยาม “สุนทรภู่”  มาฝากครับ

       อันทุกข์โศก โรคภัย ในมนุษย์
ไม่รู้สุด สิ้นลง ที่ตรงไหน
เหมือนกงเกวียน กำเกวียน เวียนระไว
จงหักใจ เสียเถิดเจ้า เยาวมาลย์

สมาชิกหมายเลข 5578500  be strong …!….

โควิทมันจะไม่หายไปง่ายๆและเร็วๆนี้แน่นอน

และอีกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว ก็คือพฤติกรรมผู้บริโภคที่เปลี่ยนไปเลยครับ

ถ้าปรับตัวไม่ทันก็ตายลูกเดียวครับ การจะไปคาดหวังว่าโควิทจะหมดไปแล้วขายได้เหมือนเดิมไม่มีอีกแล้วครับ

ผมในฐานะผู้บริโภค ก่อนโควิทไปเดินห้าง นั่งคาเฟ่ กินร้านอาหาร ดูหนัง เป็นชีวิตปกติ

แต่ตอนนี้ผมปรับมากลายเป็น สั่งมากินที่บ้าน ถ้าไปร้านอาหารก็คือ สั่งกลับบ้าน หรือถ้าร้านเป็นลักษณะ outdoor ไม่แออัด ก็จะไปนั่งกินที่ร้าน

คาเฟ่ แทบจะไม่ไปเลย ไปก็คือซื้อกลับบ้าน เมื่อก่อนถ้าว่างก็หาหนังสือไปนั่งอ่าน starbuck หรือคาเฟ่สวยๆ เดี๋ยวนี้ซื้อกลับบ้านตลอด

ห้าง จะไปก็ต้องไปซื้อของ ไม่ไปเดินเล่น รีบซื้อรีบกลับ

โรงหนัง ผับบาร์ งดไปแล้วแน่นอน ถึงเปิดแล้วก็ไม่ไป หนังก็กลายเป็นมาดูทาง streaming ที่มีหลายเจ้าแทน

นี่คือสิ่งที่เปลี่ยนไป ไม่น่าจะแค่ช่วงนี้ด้วยครับ แต่มันจะกลายเป็นความเคยชินไปในที่สุดของหลายๆคนด้วยซ้ำ ดังนั้นต้องหาทางปรับตัวให้ได้ครับ

สู้ๆๆครับ

สู้ๆ ครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอให้มีกำลังใจที่เข้มแข็งคะ

เมื่อมีชีวิตมันก็ต้องสู้  ไม่ไหวบอกไหวคะ !!!

เพราะยังมีคนที่คุณรักอีก 2 คนที่คุณต้องพากันไปให้รอดคะ

สู้ๆ นะคะ แล้วสักวันมันจะดีขึ้นเองค่ะ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ถึงมันจะเป็นไปได้ยากสำหรับยุคนี้ ที่มีร้าบานแบบนี้ แต่อยากให้สู้ๆ จริงๆ นะคะ
เราเองก็สู้เหมือนกันค่ะ อยากบินออกจากประเทศนี้ ทุกวันนี้ก็กำลังสู้อยู่

ลองปรับใช้ช่องทางสื่อโซเชี่ยลให้เป็นประโยชน์ค่ะ ช่วงนี้แย่กันไปหมดทุกส่วน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆนะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ ค่ะ

ถ้าเช่าที่เปิดร้านขาย อาจจะต้องเหนื่อยหน่อย เพราะร้านก็ต้องปิด ค่าเช่าก็ต้องจ่าย (ถ้าคนเช่าใจดีก็อาจจะได้ลด แต่ก็ยังถือเป็นภาระ) ถ้าเป็นที่ของตัวเอง ช่วงหยุดขายก็อาจจะขาดรายได้เพียงอย่างเดียว (ถ้าไม่ได้กู้มาทำร้าน) อย่างน้อยก็ไม่ลำบากมาก

ก็เป็นกำลังใจให้ครับ แต่ก็อยากให้ลองตัดสินใจดูว่ามีทางเลือกที่ดีกว่านี้ไหม ค่อยๆ คิดครับ

นอกจากจะต้องอดทนและสู้ต่อไปแล้ว
อาจจะต้องคิดหาช่องทาง  ในการหารายได้เพิ่มครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ตอนนี้ที่เราพอทำได้ คือช่วยสั่งอาหารค่ะ  บ้านเราใครโพสต์ขายของกินอะไร  ไม่นักหนาก็จะซื้อ  ร้านอาหารพวกส่งกับไรเดอร์ก็จะหาร้านใหม่ๆ  ที่เมนูไม่เยอะ  เหมือนทำเองที่บ้าน

คุณไปรวมพวกกลุ่มส่งของกินตามบ้านดูสิคะ  ที่เราอยู่มี 2-3เจ้า  เค้าทำพวกกับข้าว ขนมหวานขาย  จะโพสต์รายการที่จะทำพรุ่งนี้ไว้  แต่ละวันไม่ซ้ำกัน  แล้วส่งอีกวัน  ทำแค่ตามออร์เดอร์  เราว่าดีไม่เจ็บตัวมาก ไม่ต้องสต๊อคของรอลูกค้าตามสั่ง
ถ่ายรูปให้สวยๆ  แต่ของจริงต้องตรงปก  คนwfh เด็กๆ เรียนอยู่บ้านเยอะ  ของกินส่งตามบ้านยังไปได้นะคะ  ดีกว่านั่งรอลูกค้ามากิน

ตอนที่ผมท้อสุดๆ ผมเคยได้กำลังใจให้ฮึดสู้ขึ้นมาจาก 2 เพลงนี้ครับ

1. ฤดูที่แตกต่าง – คุณบอย โกสิยพงษ์
2. ที่สูง – คุณอ็อฟ ปองศักดิ์

ลองฟังแล้วค่อยๆ อยู่นิ่งๆ กับห้วงเวลานั้นครับ

เราย่อตัวเพื่อกระโดดให้สูงขึ้นครับ…เราไม่ได้ย่อตัวเพื่อทรุดลงไปนั่ง

ขอเป็นกำลังให้อีกคนครับ สถานการณ์ ณ ขณะนี้ ไม่เหมือนเดิม เราต้องมีสติและปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ให้จงได้ครับ
สู้ๆนะ ชีวิตยังมีวันพรุ่งนี้เสมอครับ

สู้สู้ครับ คุณเป็นคนดีที่ยังดูแลคนอื่น แม้ในยามที่สถานการณ์แบบนี้คุณยังไม่ทิ้งเขาเหมือนที่หลายๆคนทำ
ผมคิดว่าคุณจะผ่านมันไปได้ และหลังจากนั้นลูกน้องคุณก็จะทุ่มเทให้คุณอย่างสุดกำลัง
เป็นกำลังใจให้ครับ

กำลังใจ จากใครหนอ
ขอเป็นทาน ให้ฉันได้ไหม
ดั่งหยาดฝน บนฝากฟ้าไกล
ที่หยาดริน สู่พื้นดินแห้งผาก

สู้โว้ยยย!!  ผมเป็นกำลังใจให้ครับ

อยากให้จขกทหนีไปทำอย่างอื่นสักปีสองปีครับ ดูนิสัยคนไทยคลัสเตอร์ออกมาเรื่อยๆแบบนี้ ละใว้ในฐานที่เข้าใจ….

และก็อยากให้คุณอยู่ในความเป็นจริงให้มากที่สุด อย่าพึ่งคิดว่าเป็นทางตัน แค่ต้องปรับตัวสักพัก คุณเชื่อไหม ผมเห็นลู่ทางหาเงินมากมายจากการที่ผมเป็นลูกค้าชาวบ้านเค้า  ตลาดบางกลุ่มที่ยังขายดียังมีครับ

คุณขายอะไรมั้ยคะ หรือมีอะไรให้เราพอช่วยอุดหนุนได้บ้างมั้ย

เป็นกำลังใจให้ครับ  ……..โควิดรอบนี้หนักหนาสาหัสมาก เดือดร้อนกันหมดครับ  ให้คิดว่าเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป  ประหยัดสุดชีวิตอะไรที่ไม่จำเป็นตัดหมด

สู้ๆนะครับ

ค้องคิดว่า ไม่ใช่มีคุณคนเดียว ที่โดนผลกระทบ คุณเป็นเพียง หนึ่งในหลาย เหมือนเพลงนี้ครับ
ฟังแล้ว ไม่รู้จะดีขึ้นบ้างหรือเปล่า
แต่ก็อดทนนะครับ

https://www.youtube.com/watch?v=7yQJ7O2VyQk

ช่วงนี้ร้านเล็กๆยุ่งกันมาก ร้านใหญ่ๆตายเรียบ ร้านเราต้องปิดเเบบไม่รู้ตัวล่วงหน้าเลยค่ะ ด้วยความที่ร้านเราเป็นร้านใหญ่ มีการเตรียมอาหารไว้ในเเต่ละวันเยอะมาก เพราะไม่รู้ว่าจะต้องปิดนานเเค่ไหน เลยไม่ได้เเจกจ่าย มารู้อีกทีก็ให้ใครเอาไปกินไม่ได้เเล้ว ทิ้งไปกว่า 90 % สรุปคือปิดไปสองเดือน เข้าเดือนที่สามพยายามเปิดขายเเบบสั่งซื้อกลับไปบ้าน เเต่ไม่ประสพความสำเร็จค่ะ  

ร้านอาหารรู้ๆกันอยู่ว่าเป็นเงินหมุน เราถึงกับต้องหยิบยืมเงิน เอาเงินในอนาคตมาใช้ เเต่เราไม่เครียดนะคะ เรายอมรับความจริง เราบอกกับตัวเองว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราทำดีที่สุดเเล้ว ไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอกับเหตุการณ์นี้ เจอกันทั้งโลก หลายคนหนักกว่าเราอีก เรายังโชคดีที่ยังมีอาหารกิน ที่ร้านมีอาหารเเห้งเยอะ ไม่ต้องไปเเย่งซื้อกับใครที่ไหน   เเม้เเต่กระดาษชำระ คนทะเลาะกันเเย่งกันซื้อ เเต่เราเอาจากร้านมาใช้ ไม่ต้องไปต่อเเถวเเย่งกับใคร  อย่าน้อยนี่ก็ถือว่ายังเป็นเรื่องที่ดี

เรารู้อยู่เเล้วว่า อย่าเก่งก็คงเเค่ล้มละลาย เเต่ไม่เป็นไร เรารับได้ ล้มไปก็สร้างขึ้นมาใหม่ เรี่ยวเเรงยังมี นับหนึ่งใหม่ได้เสมอ

เรื่องบางเรื่องเรากำหนดไม่ได้ ป่วยการที่จะเครียดค่ะ ช่วงที่ร้านปิด เราใช้เวลาทำสวน ทำบ้าน ทำความสะอาดร้าน อารมณ์ประมาณว่า อะไรจะเกิดก็ช่างมัน มีก็จ่าย ไม่มีก็ไม่จ่าย ไม่หนี เเต่ไม่มี ยอมรับ เเละเข้าใจ เกิดมาก็ไม่มีอะไรอยู่เเล้ว จนกว่าเราเค้ายังอยู่ได้เลย

ในทุกวิกฤติย่อมมีโอกาศเสมอ มันเป็นช่วงที่เราใช้ชีวิตสมถะสุดๆ กินง่ายอยู่ง่าย  ได้อยู่บ้านมากขึ้น ใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์เเบบที่เคยฝันอยากจะมี ไม่มีเงินช่างมัน 55+

ปัจจุบันกลับมาเปิดร้านเเล้ว เเต่ยอดก็ยังไม่เหมือนเดิม เเถมคนก็ขาด ต้องทำงานด้วยตัวเองเยอะมาก เข้าเช้า กลับดึก ขนาดวันหยุดยังต้องเข้าไปเตรียมของเลย เหนื่อยมาก เเต่ก็นั่นเเหละ บอกกับตัวเองว่า เอาว่ะ อย่างน้อยเราก็ยังมีงานทำ มันก็ยังดีกว่าปิดร้านเเหละน่า

ทุกเรื่องราว มันอยู่ที่ความคิดของตัวเราเองค่ะ ยอมรับ ปรับตัว เข้าใจ ป่วยการจะเครียด เราไม่ได้ตื่นเต้นกับอะไรเเบบนี้มานานเเล้ว ลุ้นอยู่ว่าจะล้มละลายไหมน๊อออ ต่อให้เราจะไม่เหลืออะไรเลยเราก็ไม่เคยกลัวหรือไปเครียดกับมันค่ะ เราจะคิดซะว่า ดีเหมือนกัน อาจจะได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ทุกจุดเริ่มต้นมันย่อมมีอะไรที่ท้าทายเสมอ ตั้งเเต่เราเปิดร้านมาร่วมสามสิบปี เรายังไม่เคยมีชีวิตช้าๆเลยค่ะ นี่ก็ถือว่าได้ประสพการณ์ใหม่ในชีวิต

เราเป็นคนที่เวลาที่มีเรื่องอะไรเข้ามา เราไม่ค่อยปรึกษาใครอยู่เเล้ว เพราะไม่อยากเอาความเครียดไปให้คนอื่น ถ้าไปเจอคนที่รับความกดดันไม่ได้ เค้าจะเครียดซะปล่าวๆ เราจะอยู่กับธรรมชาติ นั่งมองท้องฟ้า หาอะไรทำ ปลูกผัก ทำสวน เก็บกวาดบ้านซะเรียบกริบ

คุณทำดีเเล้วค่ะ ไม่ต้องไปเครียดกับมัน ใช้เวลาอยู่กับครอบครัว โรคระบาดในยุคนี้ มันยากที่จะเชื่อ เเต่มันก็เกิดขึ้นเเล้ว เเละมันก็ทำลายเศรฐกิจซะยับเยิน ประสพการณ์ในครั้งนี้ได้สอนอะไรกับเราหลายๆอย่าง  มุมมองเราเปลี่ยนไปจริงๆ ใช้ชีวิตระมัดระวังมากขึ้น ใส่ใจคนที่เรารักมากขึ้น ให้เวลากับตัวเองมากขึ้น รู้เลยว่า จริงๆเเล้ว อะไรกันเเน่ที่สำคัญในชีวิต

เอาใจช่วยนะคะ อย่ายอมเเพ้

เข้ามาตบไหล่ โอบกอด

เข้าใจความรู้สึกครับ

อะไรที่มันไม่จำเป็น โล๊ะ ๆ ขาย ๆ ออกไปครับ เหลือแต่สิ่งจำเป็น

อะไรที่สิ้นเปลือง/ไม่จำเป็น ไม่ต้องซื้อ ไม่ต้องหา เข้ามาครับ

ช่วงไม่มี นอนพัดลม มีแอร์แต่ก็ไม่เปิด น้ำอุ่นไม่อาบ ทานอาหารเหลือของลูก ๆ ซื้อผักผลไม้ตลาดนัด ไม่ต้องสวยมาก แต่ราคาถูก
ไม่จำเป็นไม่เดินทางไปไหน เปลืองน้ำมัน เลขไมล์วิ่งเยอะต้องเข้าศูนย์บ่อยขึ้น ศูนย์ก็ไม่ได้เข้า เข้าอู่แถว ๆ บ้านที่ราคาถูกกว่า กรณีรถหมดประกันแล้วนะครับ ทำอาหารทานเองง่าย ๆ อิ่มท้องเหมือนกัน
ลดแพคเกจมือถือ อินเตอร์เนทบ้าน อะไรเสียอะไรพังซ่อมเอง เปลี่ยนเอง

ชีวิตก็แค่นี้ กิน ขี้ นอน ไม่ถึงกับอดอยากปากแห้ง สู้กันไปครับ วันใดมีโอกาสดี ๆ มีแรง มีทรัพย์  ช่วยสังคมกันไป

มากกว่ากำลังใจ  คือการนึกถึงผู้อื่น  การรับผิดชอบชีวิตลูกน้องและครอบครัวของเขา  
ถ้าผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้ คุณจะภูมิใจในตัวเองมากเลยนะคะ
ถึงแม้ว่าจะมีบาดแผลเต็มตัว

เราไม่ได้เดือดร้อนคนเดียวหรอกนี่คะ  มีผลกระทบต่อธุรกิจทั้งโลกเลย  แค่เห็นคนอื่นฟื้น  เค้าก็ต้องพยุงตัวเองหลายๆ อย่างเหมือนกันกับเรา  ฟันเฟืองชีวิตมันไม่ได้หมุนต่อไปด้วยความเร็วปกติ  เราคงต้องลงแรงกายแรงใจเป็นอย่างมาก  เหมือนตอนพยายามปั่นจักรยานครั้งแรก

เราดัดแปลงบ้านมาทำที่พักเล็กๆ ปิดกิจการมาปีกว่าแล้วค่ะ
และคิดว่าคงปิดยาว  ถึงกับต้องหาอาชีพใหม่  มันยากมากเลยค่ะที่จะทำให้ธุรกิจมีชีวิตชีวาเหมือนเดิม  
ตอนนี้  เอาแค่ต่อลมหายใจไปเป็นระยะๆ
ถ้าเชื่อว่ามันจะต้องดีขึ้น   เราจะมีแรงทำงานต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ จขกท.  ให้ตัวเองและให้ทุกคนที่กำลังเจออุปสรรคในครั้งนี้ค่ะ

อย่าไปสู้คะ คำว่าสู้ๆของทุกคนยิ่งฟังยิ่งเหนื่อย ยิ่งท้อ ยิ่งหมดแรงคะ เพราะใครก็สู้กันทั้งนั้น  ตอนนี้ใช้ธรรมมะ=ธรรมชาติ เข้าใจความเป็นไปของทุกสิ่งที่เกิด ยอมรับและเรียนรู้ที่จะอยุ่ อย่าไปสู้คะ ไม่สู้ไม่ได้แปลว่าแพ้ ทำดีที่สุดแล้วปล่อยวาง ถ้าไม่เวิร์คก็ปิดร้านไปก่อน ไม่ต้องคิดจะจ่ายลูกน้องเอาตัวเองก่อน พอสถานการณ์ดีขึ้น ค่อยเริ่มใหม่คะ