ทำไมในเมืองไทย.. การเปิดร้านข้างๆคู่แข่งถึงดูโหดร้ายครับ?? pantip

มันเป็นสิ่งคนมาทีหลังมักจะไม่เข้าใจครับ

แต่เมื่อไรที่เขาเป็นคนที่ถูกตาม เขาจะเข้าใจถึงแก่นเลยเทียว

มีแต่พอดีมันก็เป็นการแข่งขัน   แต่มีมากๆมันจะทำลายกันเอง

คนไทยไม่ค่อยมีความคิดสร้างสรรค์ต่อยอด พอมีคู่แข่งก็คิดอะไรไม่ออกรอวันเจ๊งอย่างเดียว คู่แข่งมันก็คิดไม่เป็นคิดอะไรไม่ออกก็ก็อปธุรกิจคนอื่นอย่างเดียว กอดคอกันตาย

ถ้าแข่งไม่ได้ก็ลองปรับเป็นคู่ค้า เขาขายก๋วยเตี๋ยวเราขายข้าว เขาขายข้าวเราขายน้ำ เขาขายน้ำเราขายน้ำแข็ง เขาขายน้ำแข็งเราขายตู้เย็น ฯลฯ ไม่มีใครหรอกทำได้ทุกอย่างขายได้หมดทุกอย่าง

ย่านต่างๆที่มีร้านขายของประเภทเดียวกันอยู่เป็นกลุ่ม หลายร้านเป็นเจ้าของเดียวกันหรือญาติพี่น้องหรือพวกเดียวกัน เขาช่วยเหลือกันอยู่ เพราะไม่มีร้านไหนจะมีของได้ครบทุกอย่าง พอมีลูกค้าเข้าร้านไหนของขาดก็ไปเอาของร้านใกล้ๆมาก่อน เงินมันก็หมุนเวียนอยู่ในกลุ่มพวกเดียวกัน

ส่วนตัว มองเป็นการดึงดูดอ่ะ อย่างพันทิพสมัยก่อน ถ้าไม่มีร้านคอมติดๆกัน ใครมันจะไปทำอะไรเกียวกับคอมทีพันทิพล่ะ
ห้างอื่นๆก็เห็นได้ชัด ยิ่งมีร้านน้อย คนยิ่งไม่ไป ยิ่งจะขายไม่ออก

ถ้าถึงขั้นด่ากัน ทำร้าย ฆ่ากันน่าจะเป็นบางกลุ่ม หรือเป็นเฉพาะบุคคลครับ

นี่อยู่ในวงการบริหารและธุรกิจมาจะยี่สิบปียังไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนั้นในภาค SME ขึ้นไป ใครมาทำแข่งก็แข่งขันกันไปตามปกติ เช่น ตอนบริหารร้านเฟอร์นิเจอร์ ก็มีช็อปในห้างฯ เขาแบ่งโซนอยู่แล้ว โซนขายเฟอร์นิเจอร์ก็ต้องขายเฟอร์นิเจอร์ทั้งฟลอร์ ร้านคู่แข่งก็เปิดขนาบซ้ายขวา หน้าหลัง ไปทั้งฟลอร์ ก็ไม่มีใครยุ่งกับใครครับ ต่างคนต่างขาย เพราะผู้ประกอบการแต่ละรายเขามีแผนการตลาดของเขาอยู่แล้ว ก็โฟกัสที่ทำหน้าที่ตัวเองไปครับ

การแข่งขัน ต้องเท่าเทียมกันนะครับ ไม่เช่นนั้น คนที่มีทุนหนาก็ทำการค้าทำลายคู่แข่ง ที่ทุนไม่ได้หนาเช่นเค้าก่อน แล้วค่อยเก็บกินหลังจากนั้นนะครับ

หลายประเทศเลยมีกฎหมายเพื่อให้มีการแข่งขันที่เท่าเทียมกันนะครับ

คนเราชอบเสรีก็ต่อเมื่อเสรีนั้นตัวเองได้ประโยชน์

ตัวอย่างเช่นการค้า “คนที่ทำการค้า” ชอบการผูกขาด เพราะทำกำไรมหาศาล ตัวเองได้ประโยชน์
ส่วนคนที่เป็น “ลูกค้า” ชอบเสรี มีร้านเยอะๆ แข่งราคาและคุณภาพกัน ตัวเองได้ประโยชน์

แล้วจะไปเปิดแข่งเขาทำไม ในเมื่อเขามีของขายอยู่แล้ว(ยกเว้นว่าเจ้าแรกมีของไม่พอขาย) ทำไมไม่ไปขายอย่างอื่นที่ไม่ซ้ำกัน?

ลอกเลียนแบบ ขายตัดราคา สุดท้ายเจ๊งทั้งคู่

เปิดร้านข้างกัน ถ้า ทำการค้า เป็นธรรม ก็ โอ   รัฐต้องมีกติกา บ้างไม่งั้นรายใหญ่ กินรายเล็ก เรียบ

รายเล็กสู้กัน ก็ต้อง ตัดราคา ชิงลูกค้า เป็นปกติ แต่ ต้องไม่ทำลายธุรกิจโดยรวม หลอกลูกค้า ของ copy, ไร้คุณภาพ นั่น ตัวทำ เจ๊งทั้งระบบ

คุณเคยเปิดร้านขายของเป็นร้านแรก และมีร้านข้างเคียงมาเปิดขายของเหมือนๆกันทีหลังไหมอันนี้ถามก่อน

อย่าโกหกนะ ตอบมาตามตรงว่าเคยไหม แล้วมีทัศนคติอย่างไร แก้ปัญหาอย่างไรกับเรื่องนี้

ร้านน้ำแข็ง,ร้านแก๊ส,ร้านส่งเหล้า ตจว.นี่ ถ้าข้ามเขต ทับเส้น ถึงกับดักยิงกันเลย ผลประโยชน์น่าจะเยอะ ทั้งๆ ที่ดูเหมือนสินค้าไม่มีราคา หรือราคาถูกแท้ๆ

คนที่มองว่ามีคนแข่งไม่เห็นเป็นไร พูดแบบนี้แสดงว่าไม่เคยทำการค้ามาก่อน นึกถึงคุณมาเปิดร้านเจ้าแรก บุกเบิกซอยที่ไม่มีคนเดินผ่าน รอจนตรอกร้างค่อยๆ เจริญเป็นชุมชนด้วยความอดทน ใช้เวลาขายปรับปรุงร้านดึงลูกค้าสร้างชื่อเสียงเป็นสิบๆ ปี จนได้ออกทีวีมีคนรู้จักไปทั่วประเทศ วันดีคืนดีมีหมาที่ไหนไม่รู้มาเปิดร้านประกบข้าง ขายเหมือนกันตั้งชื่อร้านคล้ายกัน แถมตัดราคากันอีก ถ้าคุณเป็นคนที่ใช้เวลาแรงงานหยาดเหงื่อสมองหลายสิบปี แลกกับลูกค้าที่ได้มาด้วยความเหนื่อยยาก อยู่ๆ มีหมามานั่งข้างๆ แล้วคาบลูกค้าที่คุณเรียกมาด้วยความลำบากไปแด่กเองง่ายๆ ไม่ทราบคุณจะยิ้มออกหรือไม่ แล้วถ้าคู่แข่งมันดันเป็นเจ้าใหญ่เข้ามาดั๊มราคา แบบนี้ไอ้คนที่บุกเบิกรายแรกมันเหมือนไปเปิดตลาดให้นายทุนใช้หาลูกค้าฟรีๆ หรือเปล่าฟะ? นึกถึง 8-12 เปิดร้านแรกขายดี วันดีคืนดีมันมาเปิดแข่งกับคุณอีกร้าน ไม่ทราบว่าเป็นธรรมหรือเปล่าครับพี่น้อง?

คนไทยรักสบายครับ ชอบอะไรที่เป็นแบบเสือนอนกิน แบบพวกรับสัมปทานมา หรือแบ่งเป็นเขต แถมค้าขายแบบมักง่ายคือไม่พัฒนาอะไรเลย ซื้อมาขายไปอย่างเดียว

คนใหม่มาแข่งทำให้เหนื่อยขึ้น เลยไม่ชอบใจ และไม่มีอะไรไปสู้ เพราะทำเป็นอย่างเดียวคือลดราคา

โลกเสรี ใครสร้างมูลค่าถึงอยู่ได้ และการแข่งขันทำให้ผู้บริโภคได้ประโยชน์

อีกพวกก็คือด่านายทุนไว้ก่อน เพราะไม่มีความรู้ และเอาราคาสู้ ทั้งๆ ที่จุดเด่นของร้านเล็กก็มี

การแข่งขันภายใต้ระบบการค้าเสรี

มันต้องไปดูด้วยว่า เราแก้ระบบผูกขาดทางการค้าจริงรึเปล่า

สรุป อ ร้านแรกเห็นแก่ตัว

เพื่อนผมเพิ่งประสบมา
คือเพื่อนผมคนนี้กำลังลำบาก จึงรวบรวมเงินที่มีเรียนทำเบเกอรี่ พยายามเรียนอย่างตั้งใจ เพราะมีลูกที่ต้องเลี้ยง(เป็น single mom)
พอเรียนได้ก็ค่อย ๆ ทำขาย พัฒนาสูตร และเก็บกำไรทีละนิด ซื้ออุปกรณ์เบเกอรี่ทีละอย่าง จนครบ
พอเริ่มขายได้ คนข้างบ้านก็มาคุยว่ากำลังลำบากอยู่เช่นกัน ไม่มีเงินแม้แต่จะไปเรียนอะไร ๆ
จึงอยากขอสูตรขนมของเธอ เพื่อนผมก็สอนไปหมดเพราะสงสาร
แล้วสุดท้าย ไม่นาน ก็เปิดขายข้างบ้านเพื่อนผม มีอุปกรณ์ทุกอย่างครบถ้วน มีป้ายร้านรูปขนมที่เหมือนกัน ใหญ่กว่า บังร้านเพื่อน
และขายตัดราคาร้านเพื่อนผม ลงเฟสว่าเป็นสูตรเฉพาะของทางร้าน ทำตัวเป็นคนมีประสบการณ์ทำเบเกอรี่ในเฟส
มันคืออะไรนี่

เขาถึงพูดกันว่า เงินทองไม่เข้าใครออกใคร

สำหรับคนไทย ผมไม่ค่อยเห็นการเลียนแบบและพัฒนาให้ดีกว่าเจ้าแรกๆนะ
เห็นแต่ขายเลียนแบบแล้วตัดราคากันเพื่อเรียกลูกค้ามากกว่า แล้วก็พากันเจ๊ง
หลายปีก่อนยังมีโฆษณาในทีวีเรื่องนี้เลย อยู่ใกล้ๆก็ให้ทำธุรกิจเกื้อหนุนกัน
อย่าขายแบบเดียวกันตัดราคากันเอง จำไม่ได้หละว่าโฆษณาของอะไร

เปิดร้านใกล้กัน ขายของเหมือนกัน กลายเป็นคู่แข่งกัน เลยเกิดปัญหา

พวกกากไงครับ มาตั้ชื่อเลียนแบบคล้ายๆก็เยอะ

ดีครับ จะไดีมีการพัฒนาควบคุมคุณภาพและบริการ

วิธีคิดเรื่องการค้าขายของคนไทยต่างกับคนจีนที่อยู่ในเมืองไทย
การเปิดร้านใกล้ๆกันหรือติดกันของคนจีน ถือว่าเป็นเรื่องปกติมากๆ
คนจีนเห็นว่าเมื่อค้าขายอะไรแล้วเห็นว่าดี จึงอยากจะจะขยายกิจการ
แล้วอาจจะให้ลูกชายคนโตไปดูแล เพราะถ้าอยู่ใกล้ๆกันหากมีปัญหาอะไร
ผู้เป็นพ่อก็จะได้แนะนำดูแลได้ใกล้ชิด หรือหากยังไม่ปล่อยมือ ยังเป็น
ระบบกงสี ผู้เป็นพ่อก็จะยังดูได้ทั่วถึง จากนั้นหากกิจการดีขึ้นมากก็จะขยาย
เป็นร้านที่3,4,5 เรื่อยไปและอยู่ในละแวกเดียวกัน อาจจะอยู่ในวงเครือญาติ
หรือคนที่รู้จักสนิทกัน เขาไม่กลัวเรื่องแข่งขันขายตัดราคากัน เพราะคำว่า “ฮั้ว”
ก็มาจากคนจีน เขาคุยตกลงราคากันเรียบร้อยแล้วว่าของชิ้นนี้ควรตั้งราคาขาย
และราคาต่อรองต่ำสุดต้องขายเท่าไหร่ ส่วนเรื่องลูกค้าก็จะเป็นลูกค้าใครลูกค้ามัน
เพราะลูกค้าบางคนอาจจะถูกอัธยาศัยกับร้านนี้ ก็จะเป็นลูกค้าประจำ และหากของ
ที่ร้านประจำหมด แต่ลูกค้ายังต้องการ เขาก็จะแนะนำไปอีกร้านนึง หรือวิ่งไป
ขอหยิบยืม(โป๊ว) มาจากร้านอื่นซึ่งอยู่ในเครือข่ายเดียวกันมาให้ก่อน เป็นการบริการ
อำนวยความสะดวกแก่ลูกค้า เพื่อรักษาฐานลูกค้าไว้ด้วย

ส่วนที่จะมองว่าการที่มีร้านอยู่ใกล้ๆกันจะทำให้ยอดขายตกลงไปหรือเปล่า
หากมองในแง่ของทฤษฎี 4P (Product,Price,Place,Promotion) มันก็ตรงกับ
ทฤษฎีทุกอย่าง เช่น หากเราอยากจะได้อะไหล่รถยนต์เราไปหาที่วรจักร,
อยากได้อะไหล่รถมือสองเราไปเชียงกงสวนหลวง, อยากได้ของจุกจิกเบ็ดเตล็ด
เราไปสำเพ็ง เอาสถานที่เป็นแหล่งจุดขาย เป็นต้น และเมื่อพื้นที่ขายในจุดนั้นๆ
เต็มแล้วและขยายไม่ออก ก็ย้ายไปไปที่อื่น แต่ยังเอาชื่อของสถานที่เดิมติดไปด้วย
เพื่อให้ลูกค้า ดูชื่อก็จะรู้ได้เลยว่าตรงนี้ขายอะไร เช่น เชียงกงบางพลี, เชียงกงรังสิต

คำถาม “ทำไมในเมืองไทย.. การเปิดร้านข้างๆคู่แข่งถึงดูโหดร้ายครับ??”
เช่น ร้านอาหารถ้ามาเปิดใกล้กัน ตรงนั้นอาจจะเป็นทำเลที่มีคนอาศัยอยู่มาก
จึงเป็นช่องทางที่พอจะแชร์ลูกค้ามาได้ ผู้ค้าเดิมต้องใจกว้างพอ มันเป็นการพัฒนา
ตัวเองด้วย เช่น รสชาติความอร่อยดี,คุณภาพวัตถุดิบดี,บรรยากาศร้านดีและการบริการดี
ราคาสูงกว่าร้านอื่นนิดหน่อย ผมก็ว่ามีลูกค้าแน่นอน  เพราะฐานลูกค้าเดิมมีอยู่แล้ว
ค้าขายหรือทำอะไร ให้ดูที่ตัวเราเอง คนไทยโทษทุกอย่าง ยกเว้นตัวเราเอง